فرورتیش‌آنلاین: تهران یک شهر بزرگ است که هر روز بر گسترده جغرافیایی و تعداد ساکنان و هزینه‌های اقامت در آن افزوده می‌شود، اما با حال هنوز نمی‌تواند پذیرای صندلی چرخ‌دار باشد و حقوق عابران پیاده نیز هر لحظه بیش از پیش نقض می‌شود.
شهرداری تهران در حالی که بودجه شهر را می‌بلعد و وظیفه دارد رفع‌کننده معضلات شهری باشد، اما خود در حال افزایش مشکلات پایتخت است.
این که مدیران شهری هنگام مشاهده تخلف در ساخت‌وساز از بلوک‌های نیوجرسی به عنوان اهرم فشاری برای دریافت مطالبات معوقه عوارض یا خلافی استفاده می‌کنند، گویای این حقیقت است که شهرداری تهران قرار نیست هیچ زمانی غلط بودن رویکرد خود را بپذیرد، مانند اتفاقی که درباره صداوسیما رخ داده است.
همان‌طور که نهادی به عنوان شورای نظارت بر صداوسیما وجود دارد، گروهی هم با عنوان شورای شهر ناظر عملکرد شهرداری تهران است و اعضای آن با رای مردم به آن راه یافته‌اند تا از حقوق شهروندان دفاع کنند اما با این وجود، بلوک نیوجرسی همچنان سر جایش است و علاوه بر زشت کردن فضای شهر، برای شهروندان ایجاد خطر می‌کند و راه عبور صندلی چرخ‌دار و کالسکه را نیز می‌بندد.
حال باید از مدیران تصمیم‌گیر پرسید، اگر قرار است ظاهر پایتخت شبیه شهرهای جنگ‌زده باشد و با تفکر مدیریتی شرایط اضطراری با کمترین میزان توجه به رفاه و حقوق اجتماعی اداره شود، پس چرا سازمانی به نام زیباسازی شهر تهران وجود دارد و به بهانه‌های مختلف از کسبه پول می‌گیرد.
اکنون دست‌فروش‌ها در بسیاری از نقاط شهر پیاده‌روها را تصاحب کرده‌اند و راه عبور عابران تنگ و دشوار شده، اما شهرداری نه تنها راهکاری برای آن نمی‌اندیشد، بلکه با قرار دادن بلوک‌های نیوجرسی زندگی در پایتخت را هر روز دشوارتر و تحمل‌ناشدنی‌تر می‌کند.
مشکل اینجاست که هر شهردار جدیدی در تهران روی کار می‌آید، بیش از مدیران قبلی خود را از پاسخ‌دهی به رسانه‌ها و مردم بی‌نیاز می‌داند، زیرا به دلیل شرایط اقتصادی و رخدادهای سنگین سیاسی، مطالبه‌گری شهروندان برای رسیدن به ساده‌ترین حقوق خود هر روز کم‌رنگ‌تر از قبل می‌شود.
این همان چیزی است که مدیران را مصمم‌تر می‌کند تا همان شیوه‌های قبلی را ادامه دهند و به فکر پیدا کردن راهکاری برای کنار گذاشتن بلوک نیوجرسی نباشند.
بدترین اتفاق این است که در چنین شرایطی تردد در شهر هر روز برای معلولان و افراد مسن خطرناک‌تر و سخت‌تر می‌شود، اما نه مدیران و نه جامعه به این موضوع اهمیتی نمی‌دهند.
