فرورتیش‌آنلاین: سفیر ایران در یونسکو گفت: ما در فضای جهانی سکوت کرده‌ایم و در حوزه کتاب، آموزش و فضای مجازی هیچ تولید بین‌المللی نداریم.
«احمد پاکتچی»، وظیفه خود را انتقال تجربه و یافته‌های خود از فضای بین‌المللی به داخل کشور دانست و گفت: «تفاوت بسیار جدی میان یونسکو و بقیه آژانس‌های سازمان ملل متحد این است که همه ارتباطات در بقیه آژانس‌ها، بین دولتی است، اگرچه در یونسکو هم وجود دارد، اما تمام روابط آن را دربر نمی‌گیرد. گاهی نهادهای غیردولتی در یونسکو کنشگران اصلی هستند.»
سفیر ایران در یونسکو تاکید کرد: «یکی از بزرگ‌ترین مشکلات سفرا این است که توانایی فهم آنچه در یونسکو رقم می‌خورد، ندارند. دلیلش هم تفاوت یونسکو با بقیه آژانس‌هاست و تفاوتی که با چارچوب معمولی روابط بین‌الملل دارد. در سازمان ملل و دیگر آژانس‌های آن، طرف حساب‌ها به صورت دقیق مشخص است، اما در یونسکو چنین نیست. دلیل این که یونسکو در کشورها کمیسیون ملی دارد، این است که کار آن یک کار ملی است. یونسکو نیاز به بسیج ملی دارد.»
او در ادامه به تاسیس یونسکو پیش از سازمان ملل اشاره کرد و گفت: «ما در یونسکو با یک بازی طناب‌کشی مواجهیم. یک طرف دولت‌ها هستند که می‌گویند امور یونسکو باید تحت کنترل ما باشد. طرف دیگر این طناب، فضایی است که برای آن نمی‌شود به شخص یا کنشگر خاصی اشاره کرد. ما با یک کنشگر شَبَح‌مانند مواجهیم که در عرصه‌های آموزش، علم، علوم انسانی، اطلاعات و ارتباطات و فرهنگ، یعنی پنج بخش فعالیت‌های یونسکو، دولت را بی‌اهمیت تلقی می‌کند و معتقد است این امور از اساس ربطی به دولت‌ها ندارد. کشورهایی که به این دیالکتیک یا همین دو سر طناب زیاد اندیشیده‌اند، تلاش کردن گروه‌های مدنی و غیر دولتی خود را تقویت کنند. این کشورها با برنامه‌ریزی، فشار را از روی دولت برمی‌دارند. در این وضعیت، مسائلی که مطرح می‌شود با فشار کمتری روی دولت و با همراهی بیشتر جامعه مدنی، حل و انجام می‌شود. یکی از بهترین نمودهایی که از این طناب‌کشی با آن مواجه بودیم، کنفرانسی بود که سال پیش در مکزیکوسیتی برگزار شد و بسیاری از دولت‌ها نسبت به اینکه چرا نهادهای غیر دولتی، مداخله تا این حد زیادی داشته‌اند، اعتراض رسمی کردند.»
پاکتچی درباره ضعف و مشکلاتی که به عنوان سفیر با آن مواجه بوده است، افزود: «بزرگ‌ترین مشکلی که من احساس کردم، سکوت و بی‌تحرکی بوده است. مشکل ما این است که ما در فضای جهانی سکوت کرده‌ایم و هیچ تولید بین‌المللی‌ای نداریم، نه در حوزه کتاب، نه در حوزه آموزش و نه در فضای مجازی. فضای بین‌المللی برای کسی دعوت‌نامه نمی‌فرستد. کشورها خودشان باید جای خود را باز کنند. وقتی حضور نداریم، وقتی هیچ اثر انگلیسی از زبان کارشناسان ما نخوانده‌اند، نمی‌توان از جامعه بین‌الملل توقعی داشت. ما باید شرایطی درست کنیم که وضعیت کشورمان، از حالت نامرئی به حالت مرئی تبدیل شود.»
سفیر ایران در یونسکو اضافه کرد: «ما باید بدانیم در یک سازمان بین‌المللی می‌خواهیم رویکرد سلبی داشته باشیم یا ایجابی. ما فعال نیستیم. حکایت ما، حکایت کسی است که از او می‌پرسند غذا چه می‌خوری، سکوت می‌کند، به نظرت چطور بپزیم!؟ سکوت می‌کند، اما وقتی موقع خوردن غذا می‌رسد، به غذا ناسزا می‌گوید و زیر میز می‌زند. سند می‌آید، بعد از مصوب شدن، تازه متوجه مهم بودن آن شده‌ایم و می‌خواهیم در موردش نظر بدهیم، در حالی که ددلاین‌های آن برای اصلاح یک ماه قبل رد شده است. ما عموما موضع سلبی می‌گیریم. موقع ساخت ساکتیم، اما وقتی ساخته شد، تازه وقتی ساخته شد، مخالفت می‌کنیم.»
ایسنا
