«سینا فراهانی» در فرورتیش‌آنلاین نوشت: در فیلم «از گوربرخاسته» ساخته‌ی ایناریتو دو مفهوم بسیار مهم مدنظر قرارگرفته است. یکی طبیعت خشن بشر به عنوان وحشی‌ترین حیوان و دیگری فلسفه‌ی پیچیده‌ی انتقام.
در ورزش ما به خصوص فوتبال، درندگی بیشتر از اصول حرفی برای گفتن دارد و این را به وضوح می‌توان در تمامی ارکان فوتبال این کشور از ابتدای تاریخ تا به امروز یافت.
امیرخان یا همان امیر‌اردشیر نامدار کاپیتان وفادار آبی‌های پایتخت هم زیر تیغ تیز این خشونت دوام آورد اما جای زخم‌هایش شاید تا سال‌ها درمان نشد.
کسی که هت تریک کردن را زمانی که کسی به این لفظ نمی‌شناختش در هفده سالگی تجربه کرد و فتح قاره‌ی کهن را قبل از آن که با کاپ قهرمانی باشگاه‌های تهران قدرت‌نمایی کند به ویترین افتخار تاجی‌ها اضافه کرد.
پر افتخارترین رهبر تاریخ لیگ برتر ایران وقتی تکیه بر تاج و تخت تیم یوزپلنگ‌ها زد هنوز آن‌قدر بار خود را برای اول شدن سنگین نکرده بود و تنها یک بار قهرمان شده بود، اما خوی بشری که برای دیده شدن هر کاری می‌کند این بار گریبان ژنرال را گرفت و با یک باخت در کارزار پنالتی‌ها آن هم با چشمان اشک‌بار مهدوی کیا، بدون باخت تیم ملی را وداع گفت.
شاید بعد از ترک تیم ملی همه تصور می‌کردند ژنرال خلع سلاح شده‌ی آبی‌ها برای همیشه زره‌هایش را می‌آویزد و جنگاوری را وداع می‌گوید اما او به یک‌باره از گور برخاست.
کسی که شاید چه در دوران پا به توپ شدن و چه در کسوت رهبری تیم ملی به آنچه مستحقش بود نرسیده بود سپر برداشت، شمشیر تیز کرد و به جان یک به یک سکان‌داران لیگ برتر افتاد و هر سال یک به یک را از لب تیغ گذراند.
بازگشت با شکوه قلعه‌نویی بعد از تسلیم شدن به چشم بادامی‌ها چیزی بود که کمتر کسی به آن فکر کرده بود اما چهار بار ایستادن روی پیکر نیمه‌جان تمام مربیان لیگ همان چیزی بود که او را تبدیل به پرافتخارترین قهرمان تاریخ جام خلیج همیشه فارس کرد.
حالا که پس از پانزده سال امیرخان از قلعه‌ی سیرجان به پادشاهی پا به توپ‌های ایرانی رسیده است وقت آن است که انتقام یک به یک سربازانی که در دوران فرمانرواییش از دست داده بود را بگیرد تا ثابت کند که فلسفه‌ی انتقام همیشه هم بد نیست و می‌توان روزی برگشت.
در بازار داغ مربی خارجی چشم یک نسل به نفس داخل سوت‌های ژنرال است تا بلکه ثابت کنند که فقط اگر میدان باشد هم مقابل خوی وحشی بشری می‌ایستند و هم انتقام را مثبت معنا می‌کنند.
وعده‌ی ما دوحه، ورزشگاه لوسیل، قهرمانی تیم ملی ایران!
