«سینا فراهانی» در فرورتیش‌آنلاین نوشت:
مرحله‌ی بعد از جنون افول است.
شاید اگر بعد از آن برد دو بر یک میلان در فینال آتن در سال ۲۰۰۷ با بدبین‌ترین هوادار میلان هم صحبت می‌کردیم تصورش را نمی‌کرد که بعد از هفتمین قهرمانی در اروپا و رسیدن به دو قدمی رئال مادرید، این تیم برای دیدن روی نیمه‌نهایی چمپیونزلیگ شانزده سال انتظار بکشد.
روسونری آن شاهزاده‌ی سوار بر تخت فوتبال اروپا بود که اگر آن فینال دیوانه‌وار استانبول و آن بازگشت رویایی لیورپول و درخشش دودک لهستانی نبود نفس‌هایش پشت سر رئال مادرید احساس می‌شد.
تیمی که با کارلتو، سرمربی متخصص فوتبال اروپا در حال تبدیل شدن به قطب اول فوتبال اروپا بود ناخودآگاه خود را در ورطه‌ای مهلک دید که حتی سال‌های زیادی دیدن خود لیگ قهرمانان برایش تبدیل به رویا شده بود.
کالچو پولی یا همان فساد مالی ایتالیا گرچه در همان سال قهرمانی میلان (سال ۲۰۰۶) رونمایی شد اما بیشترین تاثیر مخربش را روی روسونری و عملکردش چه در سری آ و چه در فوتبال اروپا گذاشت.
چرا که اینترمیلان تیم رقیب و هم شهری در همین مدت شانزده سال با مورینیو یک بار فاتح چمپیونزلیگ شد و یوونتوس متهم ردیف اول کالچوپولی به دو فینال لیگ قهرمانان رسید و بارها سری آ را به دست آورد.
پر افتخارترین تیم فوتبال ایتالیا در عرصه‌ی اروپایی، سال‌های سختی را در مرداب بی‌کفایتی مدیریتی و فقدان ستاره‌های تاثیرگذاری چون مالدینی و نستا سپری کرد و دستش نه تنها از جام‌های اروپایی بلکه از اسکودتو هم کوتاه ماند.
وقتی دو فصل پیش شوالیه‌ی روزهای تاریک بخش قرمز شهر میلان یعنی استفانو پیولی هدایت این تیم را بر عهده گرفت کمتر کسی روزهای خوبی را برای روسونری تصور می‌کرد.
در روزهایی که دیگر خبری از آن قدرت ماورایی یوونتوس بانوی پیر فوتبال ایتالیا نبود این نراتزوری (اینترمیلان) بود که ظاهرا داشت تاجگذاری روزهای جدیدی را آغاز می‌کرد.
قهرمانی اینتر و بازی‌های درخشان تیم کونته و ادامه‌ی آن با سیمونه اینزاگی همه را بر براین داشت که روزهای سلطنت آن‌ها فرا رسیده اما پیولی کار دیگری برای میلان کرد که قابل توجه بود.
چیزی که پیولی به میلان تزریق کرد شاید نه تاکتیک عجیب و غریب بلکه شور و احساسی بود که جایی در سن سیرو مخفی شده بود.
قهرمانی ماورایی و دراماتیک میلانی‌ها با شکست اینتر با اشتباه مرگبار رادو دروازه‌بان سابق اینتر در بازی با بلونیا فصل جدیدی از روزگار قرمزهای شهر میلان را آغاز کرد و آن‌ها را فاتح اسکودتو کرد.
حالا میلان در سومین سال از بهار تازه‌ی خود با پیولی از سد ناپولی و تاتنهام گذشت و خود را به جمع چهار تیمی رساند که کمتر هوادار فوتبالی جایی را برای میلان بین آن‌ها متصور می‌شد.
فتح لندن و ناپل با دستان چسبناک مایک ماینان و حرکات خارق‌العاده‌ی براهیم دیاز در میانه‌ی میدان و ضربات و پرفورمنس رشک‌برانگیز رافائل لیائو همان چیزیست که قند در دل هر هوادار فوتبال آب می‌کند.
حالا باید نشست و منتظر ماند و دید که آیا پیولی آن پیرمرد محبوب میلانی‌ها قادر خواهد بود سن سیروی میلانی‌ها یا همان جوزپه مه آتزای اینتری‌ها را تبدیل به بهشت روسونری و جهنم آتزوری کند و میلانی‌ها را به روزهای خوب خودش با آن شور و شوق وصف ناشدنی برگرداند.
