«سینا فراهانی» به بهانه آماده شدن هواداران برای تماشای دیدار دو تیم پرسپولیس و سپاهان، در فرورتیش‌آنلاین نوشت:
داوینچی، نگارگر یکی از عجیب‌ترین و البته منحصر‌به‌فردترین تصاویر عصر حاضر شاید تصورش را نمی‌کرد که این تصویر روزی نماد خیانت شود. تصویری که اگرچه در درون خودش صدایی از خیانت به دنیای بیرون نمی‌دهد اما کشیدن زیر پای مسیح حتما یکی از غمگین‌ترین پرتره‌هاییست که به منصه‌ی ظهور گذاشته شده است.
فوتبال ورزشیست که اگرچه جایی برای خیانت در آن تعریف نشده است اما جنگ و خشونت آن چیزیست که شاید آتش زیر خاکستر اولتراهای آن را فوران می‌کند.
آتشی که اگرچه مرهمی بر دل کل‌کل‌های فوتبالیست اما خیانتیست که عموم هواداران این رشته را به مسلخ مهلک دل‌زدگی می‌کشاند.
ال کلاسیکو، سوپر‌کلاسیکو، در‌کلاسیکر یا هر چیز فوتبال ایران که می‌خواهید اسمش را بگذارید اگر از جدال سراسر حساسیت زرد و قرمز به سمت جنگ قرمز با قرمز تبدیل شود نتیجه‌ای جز ناکامی برای فوتبال باقی نمی‌گذارد.
هر بار که چشم آن سرباز به آینه‌ی اتاقش می‌افتد ناخود آگاه یادش می‌افتد که چقدر از فوتبال متنفر است و این ظلم را نه فوتبال علیه خودش بلکه ما علیه فوتبال مرتکب شده‌ایم.
در کتاب فوتبال علیه دشمن سایمون کوپر تعبیر جالبی از فوتبال را از زبان میشل پلاتینی نقل می‌کند.
میشل پلاتینی در مصاحبه با مجلهٔ قدیمی اکیپ گفته بود: «یک تیم فوتبال نمایان‌گر نوع زندگی و فرهنگ یک کشور است.»
اتفاقا این بازی از حذف شدن‌های پنالتی پارتی قرمزها تا سوختن ققنوس قهرمانی در دستان طوفان زرد در دقیقه‌ی نود و شش پر است از روزهایی که می‌توان به عنوان شناسنامه‌ی فوتبال‌مان در موزه‌ی افتخارات فوتبال بایگانی کنیم.
اگر دعوا و محرومیت و جنگ و خون را از این اپرای فوتبال ملی حذف کنیم می‌ماند یک نمایش با شکوه از رقص بالرین‌های زرد و قرمزی که کارگردانش به جای آرنوفسکی می‌تواند ژوزه مورایس و یحیی باشد.
حالا که ما هم ژوزه‌ای داریم که از قضا با آقای خاص هم رفاقتی دیرینه دارد بیایید ما هم رئال و بارسایی باشیم که روح ایثار و ادب را زندگی می‌کنیم.
سایمون کوپر جایی دیگر می‌گوید: «کسانی که درباره‌ی فوتبال صحبت می‌کنند گرایش به این دارند که استعاره‌های‌شان را از دو عرصه بیرون بکشند، هنر یا جنگ.»
پس بیایید در این شام آخر با شکوه فصل سپاهان باشیم، پرسپولیس باشیم همان‌قدر با شکوه و همان‌قدر هنرمند.
شاید ما اولین کسانی بودیم که به جای جنگ فوتبال را هنر هشتم نام نهادیم!
