به دنبال پیروزی ۲ بر صفر چلسی مقابل دورتموند، «سینا فراهانی» در فرورتیش‌آنلاین نوشت:
گزاف نیست اگر بگوییم در بریتانیا بعد از هری‌پاتر جادوگری به روزمرگی‌های زندگی آنها تبدیل شد. جی کی رولینگ نویسنده‌ی افسانه‌ای این مجموعه تخیلی توانست با تاثیر سحر و جادو، بند بند خاک بریتانیا را به سرزمین مادری جادوگران تبدیل کند.
اتفاقا وقتی از جلوی استمفوردبریج رد می‌شویم می‌توان فهمید که نه خیلی دور، بلکه در روزگاری که بارسای پپ در سال ٢٠٠٩ یکی پس از دیگری حریفان را قلع و قمع می کرد چلسی گاس هیدینگ گلوی این تیم را گرفت و فشار داد و الحق اگر تردستی عجیب تام هنینگ اوربو داور این بازی نبود الان شاید اصلا یکی از بزرگ‌ترین بارسلوناها یا بهتر بگیم یکی از بهترین تیم‌های تاریخ شکل نمی‌گرفت.
آبی‌های لندن در شب‌هایی که شاید بتوان گفت خورشید در یک کسوف همیشگی در خانه‌ی گراهام پاتر به سر میبرد و داشت جانش را از تنش خارج میکرد بار دیگر به جادوی بریتانیا دچار شدند و مسافرانی که از الندرود شهر لیدز به پایتخت مهاجرت کرده بودند را شکست دادند.
اما داستان لیگ قهرمانان متفاوت است.
اگر تنها برای یک‌بار مقابل دیوار زرد در وست فالن بایستید متوجه می‌شوید که دورتموندی‌ها با انتقال آجری از آن به ورزشگاههای دیگر آنجا را به مسلخ خانگی هر تیمی تبدیل می‌کنند. شبی که روح سیگنال ایدونا پارک در استمفوردبریج زنده ماند گراهام پاتر و فرزندانش از این گردنه‌ی مهلک با سلامت عبور کردند.
اگرچه باز هم رد پای یک داور روی صورت لیگ قهرمانان نقش بس،ت اما انگار تقدیر بر این بود که لندنی‌ها سال‌ها بعد به آن چیزی که حق‌شان بود برسند. کسی چه می‌داند شاید آنجا هم طلبها را با پنالتی یا تکرار پنالتی‌ای در جای دیگر صاف می‌کنند و این فقط مختص ما و لیگ ما نیست.
این بازی می‌توانست بدتر از چیزی شود که پاتر فکرش را میکرد اما در شبی که گراهام، هری شد استمفورد بریج تبدیل به هاگوارتز نشد و هری پاتر یا بهتر بگوییم، گراهام پاتر لندنی توانست لرد ولدمورت یا همان ادین ترزیچ دورتموندی‌ها را با چوب‌دستی معروفش زمین‌گیر کند.
آقای پاتر، درست است که از نظر من و خیلی‌های دیگر شما خیلی زود مرغان دریایی را ترک گفتید و برایتون را به هوای دیدن زمستان کلیسای سنت مارگریت در لندن ترک کردید، اما اجالتا فکر می‌کنم با کای و رحیم و انزو و فلیکس دیدن بهار این شهر برای شما و سربازان‌تان کار چندان دشواری نباشد.
خدا را چه دیدی!
شاید شما همان هری پاتری باشی که در روزی در ذهن تادبولی اما در خاک بریتانیا زاده شدی.
