روزی که جدایی لیونل آندرس مسی از بارسلونا تیتر یک رسانه‌ها شد، همگان می‌دانستند که اشک‌های مسی در کنفرانس خبری خداحافظی‌اش قطعا ادامه‌دار خواهد بود.

ال کلاسیکو یعنی فوتبال علیه دشمن، یعنی فوتبال چیزی فراتر از یک ورزش و التیامی بر دردهای یک ملت است.

پپ در یک جمله می‌گوید: «دلیل این که من با سیتی قدرتمندم لیگ قهرمانان نبردم، حضور همیشگی رئال مادرید است.»

ثبت یک ۵ گله در یک ساعت از هالند در چمپیونزلیگ. این چیزیست که هنوز پای هواداران فوتبال را روی زمین نیاورده است.

بعد از ترک تیم ملی همه فکر می‌کردند ژنرال خلع سلاح شده‌ی آبی‌ها جنگ را وداع می‌گوید اما او به یکباره از گور برخاست.

میشل پلاتینی در مصاحبه با مجلهٔ قدیمی اکیپ گفته بود: «یک تیم فوتبال نمایان‌گر نوع زندگی و فرهنگ یک کشور است.»

اگر تنها برای یک‌بار مقابل دیوار زرد در وست فالن بایستید متوجه می‌شوید که دورتموندی‌ها با انتقال آجری از آن به ورزشگاههای دیگر آنجا را به مسلخ خانگی هر تیمی تبدیل می‌کنند.

قصه اینجا تازه از دقیقه‌ی هفتاد و شش آغاز می‌شود، جایی که پسری از دیار زاینده‌رود با بالا رفتن تابلو تعویض وارد میدان می‌شود و انگار کسی نمی‌داند که رضا میرزایی می‌خواهد تاریخ‌نویسی کند.

به دنبال باخت ۷ بر صفر منچستر یونایتد به لیورپول، «سینا فراهانی» در فرورتیش‌آنلاین نوشت: این آنفیلد لعنتی خاصیت منحصر به فردی دارد. روزی خودی و روزهای زیادی هم غیرخودی را می‌سوزاند. انگار همین دیروز بود که در یکی از سه‌شنبه‌های معروف لیگ قهرمانان پادشاهان مادریدی آنفیلد را به آتش کشیدند و پنج بار زنگ […]