«سینا فراهانی»، به بهانه قرعه‌کشی لیگ قهرمانان اروپا و قرعه‌ی سخت رئال‌مادرید در فرورتیش‌آنلاین نوشت:
عادت به زیاد دور رفتن و از سابقه‌های طولانی نوشتن همیشه هم خوب نیست.
گاهی نیاز است که زمانی را یادآوری کنی که بتوانیم با تمام وجود لمسش کنیم تا یادمان بماند همیشه این چشم است که از گوش باورپذیرتر عمل می‌کند و یار غار تمام باورهای ما همین چشم است.
انگار که تمام نمایشنامه‌های دراماتیک دنیا را پای یکی از جایگاه‌های ویژه‌ی استادیوم‌های آندلس نوشته باشند.
همانقدر باشکوه، همانقدر جذاب، همانقدر غیرقابل پیش بینی!
این شب‌های عجیبی که یک به یک خواب را از حریفان پادشاه لیگ قهرمانان می‌گرفت هر شبش سوژه‌ی یکی از قلم به دست‌های مادریدیستاها میشد.
گفتیم که نیاز نیست زیاد از سابقه‌ی مادریدی‌ها بگوییم بلکه کافیست از ۲۰۱۴ تا به امروز یادمان بیاید تا بدانیم فتح زمین‌های بزرگ، انسان‌های بزرگ و اهداف بزرگی می‌خواهد تا مسیر را برایمان معنا کنند.
باید صاحب تاج و تخت باشی تا بدانی وقتی دوازده سال جایگاهت را غصب کرده باشند هر یک سالش خشم تو را برای رسیدن به آنچه که استحقاقش را داری بیشتر می‌کند.
وقتی سال ۲۰۰۲ مادریدی‌ها لیگ بزرگان اروپا را فتح کردند کمتر کسی باورش میشد که رئالی‌ها برای کسب لادسیما یا دهمین قهرمانی‌شان در اروپا دوازده سال انتظار بکشند.
دوازده سالی که که تا دقیقه‌ی ۹۳ هم به بار ننشست اما به یکباره کاپیتان راموس جنگجوی درنده‌ی آندلسی پرواز کرد و تیر اول را به قلب همشهری وارد کرد.
از مسلخ لیسبون تا فتح‌الفتوح جدید ماتادورها یعنی استاد دو فرانس پاریس ده سال طول کشید که ازین ده دوئل پنج دوئل را شخصی از مادرید سینه‌ی رقبا را دریده است.
زیاد نیاز نیست فوتبال دیده باشیم تا یادمان بیاید که کریم بنزما به یکباره در مرحله‌ی حذفی گذشته پاریس و چلسی و سیتی با آن عکس معروف گواردیولا در پایان بازی را از لبه ی تیغش گذراند و آن بردهای احساسی در شرایطی که فقط مادرید از پسش بر می‌آمد را تقدیم به روح فوتبال کرد.
پپ در یک جمله می‌گوید: «دلیل این که من با سیتی قدرتمندم لیگ قهرمانان نبردم، حضور همیشگی رئال مادرید است.»
پس از فتح پاریس که اتفاقا خاطرات مشترکی با آنها داریم (اشاره به برد ایران مقابل ایالات‌متحده در استاد دو فرانس) حالا مادریدی‌ها پس از سلاخی لیورپول به دیدار آبی‌های لندن می‌روند تا تیمی دیگر از بریتانیا را به ورطه‌ی مرگ بکشانند.
زمین جنگ مهم نیست مهم این است که فاتح همیشه یکیست.
